Shane en Sven Kramer

Marie Louise is net 40 geworden. Ze worstelt met zichzelf op deze leeftijd, maar weet zich met haar eigen bedrijfje prima staande te houden. Ze is moeder van twee tieners en getrouwd met een aan zijn werk verslaafde, maar lieve man en goede vader. Werk, kinderen, een huishouden met een hond en zichzelf, heel veel ballen om in de lucht te houden. Drie keer in de week neemt ze ons mee voor een kijkje in haar licht chaotische leven en hoofd.

18 februari 21:00

Hier in huis hanteren Thijn en ik een duidelijke regel. Doe je best dan is het altijd goed. Dit vertaalt zich in de praktijk vaak naar schoolcijfers. Heb je heel hard geleerd op een vak dat je moeilijk vindt en haal je een 6, dan gaat hier bijna de vlag uit. Leer je niet of niet hard genoeg en je haalt een 6 dan heb je gedonder. In het vervolg daarvan;  als je iets wilt ga er dan vol voor. Maak een planning, kijk naar je zwakke en sterke punten en oefen erop of benut ze, maar doe wat nodig is en geniet van het eindresultaat.
Het is altijd maar de vraag of jouw opvoeding ook zo landt bij jouw kind als je hoopt,maar soms komt er uit het niets ineens zo’n bevestiging dat het waarschijnlijk wel goed gaat komen.  Zo ook vanavond aan tafel.

Shane kan best goed leren, maar heeft niet altijd zin om dat ook te doen. Dit was al een heel gedoe op de lagere school, toen zijn schooladvies moest komen. Zowel school als wij wisten dat er een goed HAVO/VWO koppie in hem zat, maar hij fladderde zoveel rond dat dit in zijn resultaten moeilijk zichtbaar was. Bovendien was daar zijn schrijven, dat was zo slordig, zo gehaast dat antwoorden van hem soms gewoon niet te lezen waren voor de leraar. En wat een drama’s hebben wij gehad om daar verbetering in te krijgen. Gelukkig kon hij met een dik HAVO advies toch naar een HAVO/VWO brugklas.  En daar vond ie het het eerste kwartaal wel makkelijk, haalde hele goede cijfers helaas. Helaas, want daarna kreeg hij helemaal geen zin meer om hard te leren, het ging toch wel vanzelf.  En BAM, daar gingen zijn cijfers onderuit. Tijd voor een goed gesprek,  een gesprek over onze regels en het waarom daarvan.

Het had wat tegengesputter (ten slotte is het een beginnende puber) maar onder druk van de nodige maatregelen (geen telefoon meer na schooltijd als je niet gaat leren, geen ipad-half uurtjes meer enz wie kent het niet!) begon meneertje zijn betere best te doen.

En toen kwam het vak waar hij een 4 voor stond, na een 8 op zijn eerste rapport. Dat wilde hij toch zeker ook wel weggepoetst hebben, wilde geen 4 aan zijn opa en oma laten zien. Dus hij vroeg zowaar hulp. Pff wat hebben we geleerd met hem, want hij ging voor een 10! Ja, ongelooflijk maar daar had hij zijn zinnen opgezet. Of zoals hij zelf zei, als ik gewoon hard leer moet dat kunnen mam! Eerlijk is eerlijk, hij heeft zijn best gedaan, heeft zijn zwakke en goede punten op een rijtje gezet, hulp gevraagd, een keer niet naar buiten gegaan om te voetballen, maar binnen gaan zitten leren, kortom wij waren best trots op hem. Vandaag had hij zijn proefwerk en bij thuiskomst binnen vroeg ik vol verwachting hoe het was gegaan. Hij hield onverschillig zijn schouders op en mompelde dat het wel ging en dook daarna voor de tv voor de 10km schaatsen.  Ik keek hem even extra aan, er was iets maar hij wilde er duidelijk niet over praten.

Tijdens het eten hadden we het over die 10 km. Hoe Jorrit Bergsma er vol voor was gegaan en had overwonnen. Hoe sneu het was voor Sven Kramer dat hij weer geen goud had gehaald. Dit keer mede door rugklachten en een kanjer van een tegenstander.

“Dat is toch best erg, “  zei Thysia. “Vier jaar lang getraind, geworsteld met een blessure, van alles aan de kant gezet en dan op het moment waar je zo voor getraind en gewerkt hebt, laat jouw lijf je in de steek!”
Thyn knikte. “Ja, zo kan je het ook zien, maar aan de andere kant heeft hij wel zilver! Hij heeft echt niet voor niets afgezien de afgelopen jaren.  Het is als “Shoot for the moon en reach the stars”.”
Daar moest Thysia even over denken. “Ja, daar zit wat in. Als hij niet was gaan trainen en zo dan had hij ook geen zilver gehaald.”
Thyn knikte. Shane schraapte zijn keel. “ Een beetje zoals ik vandaag,” zei hij zacht en had direct alle aandacht. “Ik ging voor een 10, Svens gouden medaille, maar ik heb een 9,  Svens zilver,  omdat ik twee onleesbare antwoorden had opgeschreven. Svens rugpijn is mijn handschrift.”
Mijn mond viel open en toen ik opkeek naar Thyn zag ik bij hem hetzelfde. Na even te zijn bijgekomen moest ik lachen en klapte in mijn handen. “Shane, ik ben trots op je. Trots op jouw 9, goed gedaan, je hebt er hard voor gewerkt. Maar zeker ook trots op hoe je er nu tegen aan kijkt.”
Shane begon te lachen. “Ja,mam, het wordt misschien toch nog wel wat met mij.”

Mars vs Venus

7 februari 13:00 uur

Met een lach op mijn gezicht sla ik het tafereel voor me gade. Het is een echt mars vs venus duel. Alleen heeft mars hele erg venustrekjes en venus zou zo op mars kunnen gaan wonen.

 Ik  zal even bij het begin beginnen. Gister kreeg ik een email van een meneer. Of ik bij hem en zijn vrouw kon langskomen voor advies over een oude stoel. Ze wisten niet  of ze het ding moesten houden of weggooien. Hij mailde ook nog dat hij uiteraard mijn uurtarief voor het advies geven zou betalen. Wat mij betreft prima, ik hoefde dus alleen even bij ze langs te rijden en mijn mening te geven. Niet mijn normale manier van aanpak, maar het was heel dichtbij dus waarom niet.

Kort na het aanbellen gaat de deur open en in de deuropening verschijnt het siloutte van een eens sterke bejaarde man. Zo iemand waarvan je ziet dat zijn spieren zijn hele leven volop zijn gebruikt,maar die door de tand des tijds hun bolling verloren hebben. Hij stelt zich voor en nog voordat hij mij binnen heeft kunnen laten,  klinkt vanuit de kamer  “Doe die deur dicht! We stoken niet voor joker!”

Met een verontschuldigende  trek om zijn glimlachende mond sluit hij de deur achter me, nadat ik snel over de drempel ben gestapt. Hij gaat mij voor naar de woonkamer en daar ontmoet ik  de vrouw achter de schreeuw van even ervoor. Een klein vrouwtje dat bijna niet meer rechtop kan staan,maar wel zo een die je een handdruk geeft met een waarschuwing erin.

“Goed,” begin ik . “U had het over een stoel?”
“Ja,” zegt ze en daarmee de geopende mond van haar man snoerend.
 “Kijk dat onding staat hier” Ze wijst naar een hoek bij het raam.  Naar de plek waar een prachtige, antieke stoel staat. Tenminste dat zou het weer kunnen worden, want de stof is versleten en het hout heeft echt hulp nodig.
“Hij hier, kan er geen afscheid van nemen,maar als je het mij vraagt is ie rijp voor het grofvuil” Mevrouw praat op een toon die geen tegenspraak duldt. Ik kijk hen even onderzoekend aan en weeg in mijn hoofd mijn woorden af. Voor de zekerheid loop ik naar de stoel en bekijk het eens van alle kanten. Ik hurk en bekijk de onderkant.
“En? Is ie echt rijp voor het grofvuil?” vraagt de man op een toon waaruit ik opmaak dat hij vurig hoopt van niet.
“Oh, doe niet zo sentimenteel, man. Tuurlijk is ie dat, dat zie je toch zo!” bitst zijn vrouw naar hem en richt zich op mij.
“Nou meisje, wat heb ik gezegd, is niets meer he? Tja,  die oude mannen ook, hoe ouder hoe meer tranen, neem maar van mij aan!”
Ik kan een lach niet onderdrukken en verdiep me daarom nog maar even in de stof.  Maar ik weet allang dat zij geen gelijk heeft. Dit ding is echt antiek en een gewild object op dit moment. Hier moet ik wat mee, ik kan hen deze stoel niet zomaar laten weggooien.
“Nou mevrouw, meneer,” zeg ik als ik omhoog kom. “Ik zie dat er achterstalling onderhoud is, de stoel zal zeker moeten worden opgeknapt, maar weggooien is zonde. Zelfs zo is  deze stoel al geld waard.”
Haar ogen vliegen open, alsof ik haar verraden heb. “Ja twee tientjes zeker nou daar ga ik geen noeite voor doen” .
“Eerlijk gezegd denk ik dat 200 euro nu al haalbaar zou moeten zijn. Opgeknapt het dubbele.” Ik draai me wat weg zodat ze de stoel nog eens kunnen bekijken en zie dat meneer’s ogen zijn gaan glimmen. Haar ogen hebben veel weg van een geschrokken hert. Geschrokken omdat ze haar ongelijk moet gaan toegeven.

Ze pakt zijn arm en voert hem naar de andere kant van de kamer, alsof ik hen daar niet kan horen,haha.

“Hoor eens even, volgens mij heb je haar voor jouw karretje gespannen. Ik geloof er helemaal niets van, zo’n jong ding hoe kan zij hier nou wat vanaf weten!”
“Nee lieve, ik heb haar gewoon op interntet gevonden. Ze staat als kundig bekend en ik wist ook niet hoe oud ze zou zijn.”
“Nou en dan nog, wij kunnen dat ding nergens heen brengen, hoe wil je dat verkopen dan?”
“Ehm, lieve, ik denk er eigenlijk over om het zelf op te knappen. Weer mooi maken.”
“Ja en dan? Wil je m dan weer terug in die hoek zetten? Als sta in de weg?”
Hij knikt ik zie het vanaf het afstandje. “ja misschien wel,” fluistert hij naar haar.
“Oh jij,  jij met je sentiment,’ ze zucht.  Dan grijpt ze weer zijn arm en komt naar mij terug.

“Dus jij zou het nu voor 200 euro overnemen?” vraagt ze me en ik zie paniek op zijn gezicht springen.

"Eh nou dat is niet helemaalwat ik heb gezegd.” Hoe ga ik me hier uit redden. Ik ben zo geneigd om het voor hem op te nemen.
“De stoel is nu zoveel wel waard,maar als ik het overneem moet ik het gaan opknappen en daar zit een beetje een probleem.” Ik voel een oplossing komen.
“Het is erg druk voor mij momenteel en veel opslagruimte heb  ik niet. Dus in feite kan ik er nu niets mee.” Ik kijk meneer even aan en zie dat hij mij begrijpt. Hij begint breeduit te lachen.
“Als ik de stoel nu eens ga opknappen,misschien met wat aanwijzingen van uw kant mevrouw,  dan kunnen we daarna kijken of wij de stoel zelf houden of dat u het dan alsnog overneemt?” Hij zegt het vragend en de onthutsing is van het gezicht van zijn vrouw af te lezen.
“Oh oude gek, dat kan je toch helemaalniet meer!” sputtert ze nog tegen.
“Hee, ik ben timmerman geweest ,  dit lukt me echt wel!” bijt hij voor het eerst van zich af.
Ik knik. “Ik vind dit een hele goede oplossing van meneer! Laten we regelmatig contact houden over de voortgang dan kom ik zeker kijken als de stoel klaar is.”
Ze knikken beiden, hij tevreden zij verslagen en daar totaal niet blij mee.  

Als ik nog even zwaai naar het echtpaar in de deuropening, kan ik een lach niet onderdrukken. Snel duik ik mijn auto in. Mijn twee kids wonen duidelijk allebei op een andere planeet wat emoties en gevoel betreft. Thysia komt echt van Venus en voor Shane bestaat er geen andere wereld dan Mars. Als je dan kijkt naar Thijn en mij,  twee 40ers dan is er eigenlijk geen verschil tussen onze planeten meer. En al helemaal geen oorlog.  Maar wat ik nu heb gezien  is toch wel een hele verrassing. Was dit typerend voor de verhouding van de planeten bij het bejaard zijn, zou ons dat ook gaan gebeuren? Ik weet het niet, ben een beetje confuus.  Want  wie had gedacht dat Mars op latere leeftijd op Venus zou gaan wonen en Venus op Mars!

Het leven begint bij 40, zeggen ze.... : Middle Ages

Het leven begint bij 40, zeggen ze.... : Middle Ages: Marie Louise is net 40 geworden. Ze worstelt met zichzelf op deze leeftijd, maar weet zich met haar eigen bedrijfje prima staande te houden...

Middle Ages

Marie Louise is net 40 geworden. Ze worstelt met zichzelf op deze leeftijd, maar weet zich met haar eigen bedrijfje prima staande te houden. Ze is moeder van twee tieners en getrouwd met een aan zijn werk verslaafde, maar lieve man en goede vader. Werk, kinderen, een huishouden met een hond en zichzelf, heel veel ballen om in de lucht te houden. Drie keer in de week neemt ze ons mee voor een kijkje in haar licht chaotische leven en hoofd.

Maandag 6 januari rond 15:00 uur. "Wake up"
Ik pas de datum op de offerte aan naar het nieuwe jaar en ineens valt het kwartje.
"2014... 2014," murmel ik voor me uit. "Jemig 2014!" roep ik steeds harder uit tegen mijn laptop.         
"Wat is er met 2014, mam?" Verstrooid kijk ik op. Oh, oké, Shane is thuis. Ik sta op en geef hem een snelle zoen op zijn wang, snel want een bijna 13-jarige tiener wil niet meer uitgebreid geknuffeld worden door zijn moeder na schooltijd. 
"Ja 2014, het is gewoon ineens 2014!" zeg ik tegen hem. Hij draait zich om en begint naar de keuken te lopen. "Nou niet ineens hoor. zes dagen geleden was het oud en nieuw en toen werd het 2014. No big deal". Met een ruk trekt hij de koelkast eur open en pakt er het pak melk uit.
"Tijd gaat gewoon snel tegenwoordig," zeg ik terwijl ik hem volg en zie hoe hij zogenaamd doet alsof hij stikt in een slok. "Pff niet snel genoeg!" briest hij. "Ik bedoel maar, ik wordt 13 dit jaar, wat is dat nou, 13? Kijk Thysia wordt 15, dan ben je wat. Ik moet nog 2,5 jaar wachten om zo iets te bereiken"Hij zet het pak weer aan zijn mond en drinkt gulzig. Ik schudt mijn hoofd.           
"13 is ook leuk hoor. Ik weet nog goed toen ik.."begin ik , maar Shane wuift met zijn hand. "Mam, alsjeblieft! Dat heb ik allemaal al duizend keer gehoord!"
"Wat heb je al duizend keer gehoord?" klinkt vanuit de gang, vlak voor de voordeur veel te hard dicht slaat. Shane zet de melk terug en pakt zijn tas.
"Dat mam zich weer heel oud voelt vandaag!" roept hij de gang in naar zijn zus. Ik kan hem alleen verbaasd nakijken als hij naar zijn jas grijpt. "Brent heeft gevraagd of ik wiskunde bij hem kom maken, dat kwam ik even zeggen. Ben half 6 thuis," roept hij onderweg naar de voordeur, onderwijl zijn zus een por in de zij gevend. Thysia lacht en maakt een schoppende beweging naar zijn achterste die in het niets beland omdat hij naar buiten springt.
"Dag lief oud moedertje van me," zegt ze plagend tegen mij als ze de keuken in komt. "Waar had je het moeilijk mee?" ze klapzoent me op de wang en trekt de koelkast open, grijpend naar het pak melk.
"Nou gewoon met het feit dat het alweer 2014 is,’ zeg ik.
"Ja duhuh! Dat is het al zes dagen!" Thysia kijkt me even aan alsof ik uit een raar roze ei kom, zet het pak aan haar mond en voor ik er wat van kan zeggen laat ze de overgebleven melk terug klokken, draait de dop erop en springt op. "Ik ga ook, moet training geven weet je nog. Ik ben rond half 6 thuis."  Nog voor ik het goed door heb is ook zij verdwenen. Hoofdschuddend staar ik even naar de dichte deur en besluit dan maar weer verder te werken. Ik loop weer naar mijn laptop en klap het open. De woorden op de offerte staren me aan. Ik kan me niet meer concentreren,15:00 uur, mijn kids zijn uit school en ook al zijn ze weer gevlogen, mijn werkdag is daardoor over, de aandacht is weg. Met een zucht sta ik op en bedenk me dat ik eerst de hals van het pak melk maar eens ga schoonmaken. En voor de tigste keer neem ik me voor hier volgende keer echt een stokje voor te steken. Mopperend dat melk in een glas hoort als je het wilt drinken, ga ik op zoek naar een schoonmaakdoek en afwasmiddel. 

22:00 uur
Ik knijp mezelf eens in mijn hangbuikje en trek een grimas naar de badkamer spiegel.   
6 dagen 2014 en nog steeds zijn de decembergevolgen zichtbaar. Of misschien voelbaar en daarmee laten ze alle teugels zien die ik sinds de zomervakantie heb laten varen. Ik smeer me in met bodylotion en trek mijn slaap t-shirt aan. Met mijn nachtcrème in mijn hand werp ik een close up blik in de spiegel.
 "Hee, niet al het moois ervan af kijken hoor!" grapt Thijn achter me. Ik kijk hem via de spiegel aan en steek mijn tong naar hem uit. Via diezelfde spiegel kijk ik naar hem als hij onder de douche stapt. Zucht, mijn echtgenoot heeft nog steeds het lijf van een 25-jarige ondanks zijn 45 jaar. Hij wel, maar ja hij werkt ook zo hard! Te hard eigenlijk maar ik weet ook dat hij dat werken en verantwoording dragen heerlijk vindt. Ik weet ook dat hij zegt dat hij mij nog steeds mooi vindt. Maar ja, veel tijd om goed te kijken heeft ie overdag niet. Hij is er bijna nooit met daglicht! Waarschijnlijk maar goed ook, denk ik als ik nog een keer goed naar mezelf in de spiegel kijk. Ik ben echt wel aangekomen de afgelopen 20 jaar. Gerimpeld rond mijn ogen en bah, zelfs een grijze haar! Een grijze haar! Ik weet niet wat harder aankomt, deze recente vondst of het bereiken van de 40, nu zo'n drie maanden geleden. 40! zucht. 2014! zucht. Ik wilde op mijn 40ste een jong uitziende sportgodin zijn. Zo een waarvan ze zeggen, jij 40? Nou je ziet eruit als 30. Zo een waarvan ze zeggen, de jaren krijgen op jou echt geen vat. Zo een die bruist van de energie en kracht. Zo een die door het leven fladdert en de indruk wekt dat ze 120 gaat worden. Nog een keer kijk ik naar mezelf en met een pruilmond naar mijn spiegelbeeld realiseer ik me alweer dat me dat in de verste verte niet gelukt is. Ik schat dat ik zo'n 10 kilo te zwaar ben. Aan mijn spieren zie je niets anders dan dat ze al heel lang niet getraind zijn en mijn ogen zijn omgeven van de kraaienpootjes. Verdorie, het lijkt wel of er een hele zwerm van die vogels over mijn oogkassen heeft gewandeld. Om nog maar te zwijgen van de extra huid onder mijn wangen en bovenarmen. Nog even en mijn kinderen komen straks die zachte lelletjes bij mij aaien zoals ik vroeger altijd bij mijn oma deed! Met grote ogen kijk ik op, mezelf recht aan kijkend. Daar moet ik een stokje voor steken en wel NU! Morgenochtend ga ik op de weegschaal, morgenochtend gaat mijn dieetweken in van yoghurt, salade en mager eten bij het avondeten. Morgenochtend start ik met 2 liter water drinken en minder koffie en wijn. Morgen ga ik na mijn werk lang met de hond wandelen, richting de sportschool voor een nieuw abonnement. En nu ga ik vroeg naar bed, geen slaapmutsje beneden meer want dan gaan we vast aan die oude kaas. hoe slecht is dat wel niet voor je zo vlak voor het slapen gaan!
"He schat, blijf je naar jezelf staren in de spiegel? Ik zit al een minuut of tien op je te wachten!" roept Thijn van beneden. Ik hang in het trappengat om de hoek en kijk naar de salontafel. Portje, kaarsje en ja hoor old amsterdammertje.... En Thijn die lief naar me lacht en uitnodigend naast hem op de bank klopt. Zucht, geen weerstand, geen ruggengraat, ik ben officieel een 40 jarig watje, dat nu snel opeen maandagavond haar joggingbroek aanschiet voor ze naar beneden loopt.....

en dan heb ik het gedaan....

jawel ik heb het gedaan en kan nog maar slecht terug.....

een eerste versie hersenspinsels en verhalen staat op het verhalen blog.... toch wel leuk om iedereen zo een idee te geven van wat soms opkomt of rond waait. Het is niet zo dat ik alles mee maak waar ik over schrijf of wat nog meer, nee soms zit een verhaal er ineens ook al is het ver van mijn bed...

Ben benieuwd of jullie het leuk vinden af en toe wat te lezen, want dan publiceer ik gewoon wat meer. Voor nu een klik op de link zou het moeten doen.

Liefs Monique

http://verhalenenhersenspinsels.blogspot.nl/

Zoeken zoeken vinden en samenvoegen

Pfffff wat ben ik toch lekker bezig! Heb ik de stap genomen om stukjes uit eigen werk zeg maar openbaar te gaan maken, staat niets waar t moet staan, haha!

Ik schrijf en schreef altijd overal en nergens, op de beneden computer, op mijn laptop, op mijn telefoon om t dan vervolgens uit te printen, te herlezen, bij te werken enz. En tja, dan zijn precies die stukjes die ik wil hebben niet op de plek waar ze moeten zijn. Of ze zijn nog niet eens digitaal aangepast..... Slim he?!?!?!

Maar goed, ik ben nu dus druk bezig met uitzoeken en bijwerken en dan komt t op het blog hoor! Duurt alleen even iets langer. 

Wel leuk werk trouwens, dat alles weer eens door lezen. Sommige stukken zijn al bijna 15 jaar oud! En dan nu beslissen, begin ik met iets heftigs of juist iets lichts....

Kortom, ik ben er dus wel degelijk druk mee, het is alleen nog niet voor iedereen zichtbaar! Wordt snel vervolgd! 

UIt eigen werk

Hallo hallo,

Na lang over na denken, goed de dingen eens laten bezinken, flink achter mijn oor gekrabt en vervolgens mijn hoofd in het zand gestoken, heb ik nu toch besloten om het te gaan doen.....

wat? denk je vast nu. Nou logisch want bovenstaande is ook wel een beetje erg vaag. Maar vanaf de komende dagen ga ik een week lang elke dag een stukje publiceren uit mijn verhalen/ boeken/ hersenspinsels. En daar heb ik jullie hulp bij nodig.

Want ik wil heel graag weten wat jullie per stukje van het stukje zelf vinden en op het eind welke stuk het allerbesteof slechtste . En daarvoor heb ik input van jullie nodig!!

Die input kan als reactie op het blog zelf maar het liefst via monique40adventure@gmail.com via monique-extra-account@hotmail.com.

Willen jullie nu al wat voor me doen?  Als een soort test, om te zien dat het gelezen kan worden?
Geef mij even een mailtje met "ok" ofzo erin. Als ik merk dat alles goed loopt zal vanaf morgen denk ik al het eerste stuk gepubliceerd gaan worden.... Spannend maar dan wel leuk spannend.

liefs Monique